Ik loop over straat en spot twee vriendinnen, die op de tram zitten te wachten en de minuten vol maken met 1 telefoon en 100 poses en gezichtsuitdrukkingen.
Ik zit op een terras en naast mij zit een groep vrienden. Ze hangen uren in onmogelijke houdingen over de tafel heen om allemaal in het beeld van die ene camera te passen. Nog eentje dan…
Ik ben in de sportschool en via de spiegel zie ik hoe een spierbundel zijn resultaat probeert vast te leggen voor zijn volgers. Ontevreden met de uitkomst, blijft hij nieuwe poses uitproberen.
“EN IK DOE ER OOK AAN MEE”
Selfies. Je kan geen dag doorkomen zonder een selfie. Heb je hem niet zelf gemaakt? Dan komt hij wel voorbij op je tijdlijn of loop je er bij de tramhalte tegenaan. Ooit een hype, een trend, een rage. Inmiddels is het een levensstijl, een geloof, zelfs een beroep. En ik doe er ook aan mee. Mijn haat-liefde verhouding met selfies blijft bestaan. Waar ik ooit misschien wel een pioneer was in de opkomst van de selfie met mijn eerste digitale fototoestel met zelfontspanner, heb ik ook vaak genoeg gezegd dat het afgeschaft zou moeten worden. Want waarom doen we het? Wat laten we eigenlijk zien?
“EENMAAL AANGESLOTEN OP DE COMPUTER VERDWEEN 90% IN DE PRULLENBAK”
Mijn eerste selfies nam ik rond mijn 16e met het doel leuke foto’s van mezelf te maken. En daar ging een tijd inzitten… Heen en weer lopen naar mijn fototoestel om het resultaat te bekijken en hem teleurgesteld opnieuw instellen en een nieuwe pose uitproberen. Eenmaal aangesloten op de computer verdween 90% in de prullenbak, werd 8% tot in de oneindigheid bewerkt en 2% mocht in de originele staat blijven bestaan. En dan? Dan was ik 3 uur verder en liet ik mijn profielfoto van MSN (jaja, die goede oude tijd) gewoon op dat plaatje van een schattige labrador staan.
Maar de selfie evolueerde. De selfie cam aan de voorkant van je telefoon, een stick zodat iedereen erop past én we ook nog wat van de omgeving kunnen laten zien en speciale handgebaren zodat niemand meer op het knopje hoeft te drukken. Hoe simpel kan het zijn? En toch nemen we er zoveel tijd voor, vergeten we de wereld om ons heen en zijn we eigenlijk nooit helemaal tevreden. Want die ene lok haar zit raar, mijn ene oog is kleiner dan de andere, zit er nou iets tussen mijn tanden? We streven ernaar om perfectie vast te leggen in één foto. Een momentopname waarin we willen laten zien wat we doen, wie we zijn, waar we zijn, wat we vinden, etc. Klinkt best onmogelijk als ik het zo uitschrijf.
“#1CLICK POST! JE MAAKT 1 FOTO EN DIE POST JE OP JE SOCIALE MEDIA”
Tijdens mijn premaster thesis onderzocht ik de mogelijkheid om een authentieke emotie vast te leggen in geposeerde foto’s. Een super interessant onderwerp al zeg ik het zelf. Naar mijn idee was het namelijk niet mogelijk, omdat je weet dat er een camera is en dit je gedrag, houding en emotie beïnvloedt. Er waren enkele onderzoekers die deze aanname bevestigden. Een glimlach was eigenlijk het enige kenmerk dat in de meeste gevallen als authentiek werd ervaren. Daar wordt sympathie, eerlijkheid en humor aangekoppeld. Maar voor vrouwen gaat dat niet altijd op, want die lachen sowieso heel veel en zouden daarom minder betrouwbaar overkomen als ze glimlachen op een foto.
De selfie is namelijk het ultieme voorbeeld van een geposeerd portret. En je bent je nog bewuster van de camera, want die bedien je zelf. Maar hoe krijgen we nu de lol weer terug in de selfie? Met de #1clickpost! Je maakt 1 foto en die post op je sociale media. In ruil krijg je zeeën van tijd terug, ben je minder kritisch over jezelf en uiteindelijk krijg je meer zelfvertrouwen. Ik wil je vragen jezelf uit te dagen en mee te doen met de #1clickpost challenge van 1 juli tot en met 8 juli. Meer informatie vind je in het Facebookevent of stuur me een berichtje!
