“Pap, is een grapje!”

Het is december 1992, de kerstboom schittert en de open haard knispert. Ik zit in de woonkamer op het kleed te spelen en probeer mijn vader uit te leggen dat de plakoorbellen die niet alleen mijn oorlellen, maar ook mijn gezicht versieren, als grapje bedoeld zijn. “Pap, het is een grapje!” “Het is toch maar een grapje, pap!” Deze zinnen zijn inmiddels opgenomen in de vaste uitspraken, quotes, van ons gezin. Mede omdat mijn moeder dit moment heeft vastgelegd op beeld en de video regelmatig is teruggekeken.

Grapjes, ik houd er van! Mensen in de maling nemen, grapjes uithalen, mensen laten lachen. Humor is mijn steun en toeverlaat. Het is dat ik superslecht ben in het vertellen van moppen. Maar lachen met je mond wagenwijd open, tranen in je ogen, kramp in je buik en het belangrijkste moment; het gevoel dat je gezicht vaststaat. Je wangen voelen stijf van het breeduit lachen. Heerlijk! Ik krijg gewoon een lach op mijn gezicht terwijl ik dit typ.

In mijn masterscriptie schreef ik over het bespreken van controversiële onderwerpen door middel van humor. Grapjes zijn dus leuk, gezellig, brengen sfeer en kunnen ontspannen. Maar er zit altijd een boodschap in verwerkt, een overtuiging, een mening, een perspectief. Waar een gezichtsuitdrukking soms boekdelen spreekt, een stilte soms meer zegt dan duizend woorden, kan een grap jouw mening undercover verklappen.


“HET IS TOCH MAAR EEN GRAPJE, PAP!”


Ondanks dat ze je mening verklappen, wordt dit altijd weer ongedaan gemaakt met de opmerking dat het maar een grapje was. Toch blijven grapjes hangen. Helemaal als je het eigenlijk niet zo grappig vond. Meestal komt dat door de onderliggende boodschap en het feit dat je het daar helemaal niet mee eens bent. Een verborgen manier van oordelen, die makkelijk gebagatelliseerd kan worden.

Begrijp me niet verkeerd! Geen grapjes, zonder wat oordelen en een mening. Ik houd van grapjes, sarcasme is mijn tweede taal. Maar ik probeer me bewust te zijn van de invloed die een grapje kan hebben, terwijl dat helemaal niet zo bedoeld is. Ik nodig je uit om komende week op te letten hoeveel grapjes je zelf maakt, collega’s en/of vrienden maken. Vind je het echt grappig? Lach je mee uit beleefdheid? Zat er misschien een onderliggende boodschap bij? En laat het daarna ook weer los en lach lekker breeduit en hard!


“VIND JE HET ECHT GRAPPIG?”